Als je dat stukje van Jan Vollaard leest zou je de indruk kunnen krijgen dat je geen historische gebeurtenis hebt gemist.
In werkelijkheid was het concert in Paradiso op zijn minst een ongebruikelijke belevenis. Marianne moest het podium op- en afgeholpen worden, had duidelijk teveel gedronken, was snipverkouden, was inderdaad een paar keer niet zo tekstvast, was soms niet tevreden over de gitaarbegeleiding, kwam met een taart aanzetten voor de jarige musical director, hield een politieke toespraak waarin ze Amerika afschilderde als het enige echte 'evil empire', trapte haar elegante schoentjes uit, liet eerst thee met drie limoenschijfjes en vervolgens sigaretten aanslepen, zong ondertussen met een ijzeren strot en gaf van enkele nummers uitstekende interpretaties. A woman in her own right, met een rijk eigen repertoire, die in de herfst van haar carrière de ene na de andere goede plaat aflevert. Dus hou eens op met die clichés over het sixties-meisje en de Stones.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten