De kamer waar wij vroeger samen waren
staat als een kooi rondom mij opgericht
dreigend en onverbiddelijk
De muren kaatsen wit en wezenloos
met valse flikkeringen en het raam
waakzaam dat als een groot boosaardig oog
vol leedvermaak mijn eenzaamheid bespiedt.
De boeken staren mij vijandig aan
zelfs de piano, normaal zo vertrouwd
grijnst grimmig al zijn tanden bloot
en 's nachts wanneer ik wakker lig
in een vijandig, onverschillig bed
hangt er de harige klauw
der angst
Uit: Nop Maas - Gerard Reve. Kroniek van een schuldig leven. 1 De vroege jaren 1923-1962. Amsterdam 2009. Blz. 387-388.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten