Nog een gedicht van C.O. Jellema:
Nageslacht
Dit droom ik vaker:
niet onder, op zijn zerk
ligt met wijdopen ogen starend
naar sterren in het ongelovig
heelal, mijn vader;
hij groeit zijn stem te boven
'die niet laat varen
het werk zijner handen'.
Om bang van te worden.
Miljoenen
kleine gevoelens
krioelen
als wormen
door mij heen.
Ik hoor het buiten stormen.
Ik wou dat de zon scheen.
(Zo kan ik wel doorgaan met citeren uit Jellema's prachtige gedichten uit de jaren '70)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten