Afgelopen vrijdag kwam ik laat thuis en viel midden in een documentaire over enkele fans van Kate Bush. Een wellicht uit nood geboren plan, want Kate zelf houdt zich schuil op een eiland in de Thames en wordt vervoerd in een geblindeerde auto. Ze is dan ook na Queen Elizabeth zo'n beetje de bekendste en meest geliefde vrouw van Engeland.
De relatie van de fans van Kate Bush tot hun idool zou je kunnen samenvatten met de woorden 'in weiter Ferne, so nah'. Ver, omdat het idool iedereen sinds jaar en dag angstvallig op afstand houdt. Dichtbij, omdat Kate geen koele godin is (van het type Marlene Dietrich of Madonna), maar een warme vrouw die graag thee drinkt, van katten houdt, zelf de was doet en poëzie leest. Een sprookjesachtige en toch alledaagse vrouw.
Wie dicht bij Kate Bush wil komen luistere naar haar jongste cd Aerial; één van de mooiste popalbums die ik de afgelopen jaren hoorde. Of Kate nu zingt over de wansmaak van Elvis Presley, de oneindigheid van het getal pi, de liefde voor haar zoontje Bertie of het geruststellende draaien van de wasmachine; ze zingt over haar leven en haar gevoelens en gedachtes. Daarbij hang ik, net als de fans in de documentaire Come-back Kate, aan haar lippen, hoe schijnbaar futiel het bezongen onderwerp ook is.
Misschien is dat nog wel een van de leukste eigenschappen van Aerial: Kate Bush maakt ons duidelijk dat een liedje over een wasmachine net zo veel zeggingskracht kan hebben als het zoveelste liedje over de liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten