W.F. Hermans over de tijdgeest van de jaren '60 en '70:
"Mooi en lelijk [...] gingen voor de bijl. Alles was mooi, alles was de moeite waard om gedrukt te worden: de stomste praatjes, het kreupelste Nederlands. Iedereen heette begaafd en creatief. Alle verfklodders waren evenveel waard.
De logica was ook maar een verzameling holle kunstgrepen, alleen bedacht om de begaafde en creatieve arbeidersklasse onder de duim te houden en haar de toegang tot de universiteiten veel te moeilijk te maken.
Een verschrikkelijke verwarring tussen feiten die maatschappelijk bepaald zijn [...] en dingen die dat niet zijn [...] nestelde zich in het perswezen, maar natuurlijk niet in het bewustzijn van alle lezers.
Zoals het volk ook vroeger wel geweten heeft dat pastoor en dominee, hoeveel gebeden ze ook opzonden tot de Allerhoogste, geen gebroken been of een blindedarmontsteking konden genezen, zo weet het nu ook wel dat zelfs al zouden huwelijkstrouw, ouderliefde, kinderliefde en eerbied voor de autoriteiten alleen maar op domme taboes berusten, er toch niet prettig geleefd kan worden in een maatschappij waar elke automobilist naar willekeur links of rechts mag rijden, waar iedereen straffeloos mag bestelen, beledigen, bedriegen en vermoorden.
En ook weet het zeer goed dat twee plus twee volgens de logica nog altijd vier is en dat hij die dit betwist en terzijde schuift als een overleefd taboe, zelfs bij de progressiefste fiscus geen gehoor zal krijgen."
Uit: Houten leeuwen en leeuwen van goud, 1979
Geen opmerkingen:
Een reactie posten