De afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in Yorkshire, Engeland. Andere mensen gaan naar Sitges of raften, maar ik bevond me met S. in het dorpje West Burton in het Wensleydale. De bedoeling was, zoals elk jaar, om het wandelen in de natuur te combineren met het maken van culturele uitstapjes, maar helaas blijkt het Engelse openbare vervoer in de dales niet onder te doen voor de inefficiëntie in de romaanse landen. Gelukkig hadden we de dvd-box van Brideshead revisited mee, zodat we ons elf afleveringen lang hebben kunnen vergapen aan al die prachtige acteurs. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de tijd ook heb stukgeslagen met het minder cultureel correcte Heir hunters en Escape to the country (soms gepresenteerd door de niet te versmaden Alistair Appleton; zie voor zijn bijzondere levensloop http://en.wikipedia.org/wiki/Alistair_Appleton).
In het Wensleydale bevind je je op het klassieke Engelse platteland. Desalniettemin is er van stugheid niets te merken en is iedereen er uitermate vriendelijk, voorkomend en in voor een praatje. De perfecte soundtrack hierbij is de muziek van Kate Bush (Wuthering Heights, And dream of sheep, Under the ivy, Oh England, my lionheart, etc. Gek genoeg had ik die twee weken vooral het liedje 'How to be invisible' in mijn hoofd).
Maar Kate Bush is niet exemplarisch voor de gemiddelde Engelsman. In de grote stad woont vooral heel veel white trash. In geen enkel ander Europees land zijn er zoveel mensen die door hun dikte een karikatuur van zichzelf vormen. Voeg hieraan de slechte staat van het gemiddelde Engelse gebit toe en we kennen de boosdoener: de Engelsen zijn verzot op suiker (en op gember).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten