maandag 28 april 2008

Ongewenste intimiteit





Dit kan wat mij betreft echt niet: de hele wereld ongevraagd je roomblanke borsten in het gezicht smijten. Op de tweede foto zie je dat bij Angela zelf het kwartje inmiddels ook is gevallen.

Uitspraken

UITSPRAKEN
laten zich van tafel vegen,
wegdrukken, verstikken
in geruststellende omarmingen.
Toch hebben zij
het langste leven en
het laatste woord.

- Hanny Michaelis

Hamer en Bril

Na het lezen van een column van Martin Bril (zie: www.martinbril.nl/archief/2008/04/vrouw_en_lampen.html) krijg ik zowaar een beetje te doen met Mariëtte Hamer. Zij is een vrouw die, zoals de meeste vrouwen van middelbare leeftijd, tobt met haar gewicht. Verder heeft ze een wat norse uitstraling en geen natuurlijke flair. Dat kan in je voordeel werken als het in het belachelijke wordt getrokken (bijvoorbeeld in het geval van Ien Dales), maar over het algemeen wordt er van vrouwen in de politiek verwacht dat ze er goed uitzien en niet onzeker overkomen. Dat laatste probeert Mariëtte niet te doen, maar omdat ze het probeert, is het ook weer niet helemaal echt.
Maar nu over de column van Martin Bril. Daarin staat een aantal genadeloze observaties. Zo wordt Mariëtte Hamer door iemand anders vergeleken met een lampenkap, iets dat Bril 'cru en oneerbiedig' vindt, maar toch te leuk om niet op te schrijven. Zo'n beeld blijft hangen. Vervolgens merkt Bril op, dat mw. Hamer 'een schril soort socialisme voorstaat, zeg maar: zoals zij er zelf uitziet' (dit is een parafrasering en geen volledig correct citaat), om vervolgens de genadeklap toe te dienen: vanwege haar uiterlijk kan het fractievoorzitterschap van Hamer nooit een succes worden.
Zou het zo zijn? En zou het uiterlijk van een vrouw bepalender zijn dan dat van een man? Ik ben bang van wel. Mannen als Martin Bril, Hugo Borst en Jan Mulder, die allen al lang over datum zijn, schijnen immers nog steeds succes te hebben bij de vrouwen. Het zou ook wel eens zo kunnen zijn, dat het de vrouwen zijn die hun sexegenoten het hardst vallen over hun uiterlijk. Een man heeft er waarschijnlijk geen problemen mee om een biertje te drinken met Mariëtte en haar eens flink hard op haar schouder te rammen.

dinsdag 22 april 2008

De mars van 'de Neus' door de instituties


Foto: Zoals elke rechtgeaarde PvdA-vrouw weet Mariëtte Hamer zich niet te kleden

Vandaag is Mariëtte Hamer, binnen de PvdA beter bekend als 'de Neus', gekozen tot fractievoorzitter. Uit betrouwbare bron weet ik dat mw. Hamer een keiharde apparatsjik is. Dat weet zij zelf ook, reden temeer om dit direct na haar beëdiging te ontkennen. Een klassieke retorische truc: ontkennen wat evident is. Nu kan het wat betreft sociaal-democratische vrouwen altijd erger, getuige de kleurloze schooljuf die de flamboyante Frans Weisglas als kamervoorzitter heeft verdrongen. Qua neusomvang zou Hamer, die toen ook in de race was, een betere opvolger van Weisglas geweest zijn.
Hoewel een klassiekere PvdA-apparatsjik dan Mariëtte Hamer nauwelijks denkbaar is, heeft zij na het verkiezingsdebâcle van 2007 wel twee bijzondere wapenfeiten op haar naam gezet. Op haar initiatief werd er een parlementaire enquêtecommissie gevormd die onderzoek deed naar het falende onderwijsbeleid van de afgelopen decennia. De hoofdschuldige stond van tevoren vast: de Partij van de Arbeid, een partij van drammers en idealisten (een fatale combinatie). Maar Hamer schrok er niet voor terug het boetekleed aan te trekken, waarmee de PvdA in onderwijsland weer wat goodwill heeft gekweekt. Ook stelde ze het beeld bij dat de PvdA niet meer opkomt voor de traditionele achterban; over het ontslagrecht viel met haar immers niet te onderhandelen. Mariëtte Hamer heeft de tekenen des tijds verstaan en, na een steile mars door de instituties, zich nu als representant van de nieuwe generatie sociaal-democraten opgeworpen. Neus of geen neus, dat is een enorme prestatie.

20%

In verband met mijn op handen zijnde verhuizing naar Den Haag probeer ik sinds enkele weken zo'n 20% van mijn inboedel weg te gooien. Vrienden, kennissen, familie, de schoolbibliotheek, de opleiding Duits, de weggeefwinkel: iedereen wordt gevraagd of ongevraagd verblijd met spullen. Het is geen rotzooi, maar het is alles bij elkaar wel een beetje teveel geworden. Soms haal ik onbewust iets doms uit om iets weg te kunnen gooien (hoe dat innerlijk bij mij werkt is 'voer voor psychologen'). Bijvoorbeeld een minifrituurpan onder water zetten om hem eens goed uit te boenen en daarna de tekst 'do not immerse into any liquid' lezen. Vroeg of laat heeft elk voorwerp wel een functie, maar toch kan ik het iedereen aanraden: af en toe verhuizen en flink wat spullen wegdoen.

maandag 21 april 2008

Opgetekend (3)

'Er komt niets van terecht.'
'Dat zeggen alle intellectuelen. Daarom komt er nooit van iets wat terecht. Omdat de werkelijk competente mensen er niet aan willen meedoen.'
'Het is omgekeerd. Werkelijk competente mensen doen nergens aan mee, omdat dat zij weten dat nergens iets van terecht komt.'
'Ik zeg je: je kunt het toch tenminste proberen.'

Uit: W.F. Hermans, Ik heb altijd gelijk (1951)

Niks als vulles?


Dat het werk van Mulles 'niks als vulles' is, kan ik na het lezen van 'De zaak 40 / 61' (1962), over het Eichmann-proces in Jeruzalem, niet meer beweren.
Harry Mulisch probeert in dit boek de vraag te beantwoorden, hoe het mogelijk is dat de holocaust heeft plaatsgevonden. Hij verplaatst zich hiertoe in de hoofden en harten van de daders en legt de mechanismen van de jodenvernietiging bloot. En hij komt daarmee in de buurt van een antwoord, iets dat ik nog bij geen enkele andere schrijver heb gelezen.

dinsdag 15 april 2008

Come-back Kate



Afgelopen vrijdag kwam ik laat thuis en viel midden in een documentaire over enkele fans van Kate Bush. Een wellicht uit nood geboren plan, want Kate zelf houdt zich schuil op een eiland in de Thames en wordt vervoerd in een geblindeerde auto. Ze is dan ook na Queen Elizabeth zo'n beetje de bekendste en meest geliefde vrouw van Engeland.
De relatie van de fans van Kate Bush tot hun idool zou je kunnen samenvatten met de woorden 'in weiter Ferne, so nah'. Ver, omdat het idool iedereen sinds jaar en dag angstvallig op afstand houdt. Dichtbij, omdat Kate geen koele godin is (van het type Marlene Dietrich of Madonna), maar een warme vrouw die graag thee drinkt, van katten houdt, zelf de was doet en poëzie leest. Een sprookjesachtige en toch alledaagse vrouw.
Wie dicht bij Kate Bush wil komen luistere naar haar jongste cd Aerial; één van de mooiste popalbums die ik de afgelopen jaren hoorde. Of Kate nu zingt over de wansmaak van Elvis Presley, de oneindigheid van het getal pi, de liefde voor haar zoontje Bertie of het geruststellende draaien van de wasmachine; ze zingt over haar leven en haar gevoelens en gedachtes. Daarbij hang ik, net als de fans in de documentaire Come-back Kate, aan haar lippen, hoe schijnbaar futiel het bezongen onderwerp ook is.
Misschien is dat nog wel een van de leukste eigenschappen van Aerial: Kate Bush maakt ons duidelijk dat een liedje over een wasmachine net zo veel zeggingskracht kan hebben als het zoveelste liedje over de liefde.