dinsdag 22 januari 2008

Onbewust plagiaat

In 1979 publiceerde Hannes Meinkema (pseudoniem van Hannemieke Stamperius, 1943) de dichtbundel "Het persoonlijke is poëzie". Hiervan was ik mij niet bewust. Maar zolang niemand zich meldt die het copyright van deze titel bezit, behoudt mijn weblog zijn naam! Wel jammer dat als je denkt iets leuks bedacht te hebben, je er achteraf vaak achterkomt dat iemand anders dat honderd jaar geleden al bedacht heeft. Ik weet niet of mw. Meinkema zich tekort gedaan voelt als ik haar karakteriseer als een feministisch schrijfster, maar ik doe het toch maar. De titel van haar dichtbundel slaat terug op de kreet "Het persoonlijke is politiek", die je in de jaren '70 in feministische kringen veel hoorde. Nog recentelijk schreef Hedy d'Ancona (feministisch, lid van de PvdA en toch een leuke vrouw) een boek onder deze titel.

Onbewust plagiaat

In 1979 publiceerde Hannes Meinkema (pseudoniem van Hannemieke Stamperius, 1943) de dichtbundel "Het persoonlijke is poëzie". Hiervan was ik mij niet bewust. Maar zolang niemand zich meldt die het copyright van deze titel bezit, behoudt mijn weblog zijn naam! Wel jammer dat als je denkt iets leuks bedacht te hebben, je er achteraf vaak achterkomt dat iemand anders dat honderd jaar geleden al bedacht heeft. Ik weet niet of mw. Meinkema zich tekort gedaan voelt als ik haar karakteriseer als een feministisch schrijfster, maar ik doe het toch maar. De titel van haar dichtbundel slaat terug op de kreet "Het persoonlijke is politiek", die je in de jaren '70 in feministische kringen veel hoorde. Nog recentelijk schreef Hedy d'Ancona (feministisch, lid van de PvdA en toch een leuke vrouw) een boek onder deze titel.

Naschrift: Hoewel zich niemand heeft gemeld, is de naam van dit weblog al enige tijd gewijzigd.

maandag 21 januari 2008

Ockenburg

Vandaag heb ik dankzij dhr. W. Ockenburg eindelijk - na 16 maanden les gehad te hebben en drie eerdere pogingen - mijn autorijexamen gehaald. En dit twee dagen nadat ik voor het eerst in jaren weer eens in de buurt was waar ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht en waar ik op de Ockenburgschool zat, die sinds een jaar afgebroken bleek te zijn. Nadat ik dit aan mijn examinator verteld had, ontstond er de rest van de rit zo'n geanimeerd gesprek, dat laten zakken eigenlijk geen optie meer was. Soms helpt het als de goden je een beetje gunstig gezind zijn.

donderdag 17 januari 2008

Mensen om een voorbeeld aan te nemen (1)


Een vrouw om een voorbeeld aan te nemen is wat mij betreft Nel (links op de foto), bekend van het lollig bedoelde NCRV-programma naar Vlaams voorbeeld "Man bijt hond", waar zij als mater familias van de docusoap "De Veerkampjes" fungeerde. Zelden zo'n leuke familie gezien sinds de Tokkies. Gelukkig hoefde je je bij het kijken naar "De Veerkampjes" niet te generen; de familie was immers niet asociaal en verkeerde niet in het hulpverleningscircuit. Een gewone, gezonde Amsterdamse familie, al mag dat laatste gezien de hoeveelheid sigaretten die Nel per dag opsteekt een wonder heten. In dat opzicht is Nel dan ook geen behartenswaardig voorbeeld; wat wel alle navolging verdient is haar recht-door-zee-karakter. Om het in Nels woorden te zeggen: "Ik zeg het je recht in je gezicht!" Vanaf morgen is dat mijn parool.

dinsdag 8 januari 2008

In Groningen



Mijn vriendin Q. wees mij er jaren geleden op dat in Groningen alles geel is. Sindsdien is dat een van de eerste dingen die ik denk als ik weer in Groningen ben en elke keer blijkt Q.'s constatering weer te kloppen: de straatstenen in het centrum zijn geel, de A-kerk heeft nog steeds zijn gele torentje en bij mijn laatste bezoek heb ik kunnen vaststellen dat ook de Nieuwe kerk (zie foto), waar ik zo'n tien jaar geleden college heb gevolgd, voorzien is van een verbleekte, maar onmiskenbaar gele torenspits.
Veel is in Groningen hetzelfde gebleven, sommige dingen zijn veranderd. Zo prijkt op de deur van de Blekerstraat nr. 8 niet meer het naambordje van mijn oud-huisbaas Auke Hijlkema, wat mij deed vermoeden dat hij overleden is, ironisch genoeg net nu het café waarvan hij eigenaar was - De Wolthoorn - is uitgeroepen tot een van de beste cafés van het land. Door te googelen ben ik er echter achtergekomen dat Auke inmiddels op Zonneheuvel (GGZ Zuidlaren) woont (zie: www.volkskrantblog.nl/bericht/111988), waar hij het hopelijk goed heeft, voor zover dat mogelijk is.
Een andere opmerkelijke verandering: in Het land van Kokanje (waar de stoelen nog altijd een geel-leren bekleding hebben!) kwam ik een oud-studiegenoot tegen, die vroeger lang haar had en zijn tijd verblowde en nu in een keurige, burgerlijke jongeman, compleet met ballerige bodywarmer, veranderd was en genoeglijk met zijn vriendinnetje zat te lunchen. The times they are a-changin', maar dan in omgekeerde richting.
Ik kan iedereen een bezoek aan Groningen aanraden, vooral omdat er nu een tentoonstelling is over Russische sprookjes, met prachtige illustraties van Ivan Bilibin en indrukwekkende schilderijen van Viktor Vasnetsov. Dat is het aardige van het Groninger Museum: het zet je op het spoor van kunstenaars die je nog niet kende.

donderdag 3 januari 2008

Meesterlijke boektitels (1)

De Oostenrijkse schrijver Peter Handke heeft wat mij betreft de meeste mooie boektitels op zijn naam staan.

Een selectie:

Die Angst des Tormanns beim Elfmeter (1972)

Der kurze Brief zum langen Abschied (1972)

Die Stunde der wahren Empfindung (1975)

Langsame Heimkehr (1979)

Die Stunde, da wir nichts voneinander wußten (1992)

Lucie im Wald mit den Dingsda (1999)

Spuren der Verirrten (2006)

Titels die uitnodigen tot lezen. Of Handke ook lezenswaardig is, weet ik niet, want tot nu toe las ik van hem alleen het gedicht Lied vom Kind-sein (zie het blogbericht hiervoor), dat een rol speelt in de film Der Himmel über Berlin (1987).